Geprobeerd

Inspiration from a really weird song. Here it is. A really short (love)story.

Niet gecontroleerd op spelfouten, sorry. Hope you enjoy

________

Op straat tussen wemelende mensen – die ademen snel en gejaagd – blijf ik bezwaard met lood in mijn schoenen staan. Kilte sluit om mijn keel, spijt trekt aan de koorden en ik kan niet ademen – ik zak op mijn knieën, midden op straat, te midden de massa die nooit gestaag beweegt.

God, wat heb ik gedaan?

Ik adem uit en ik adem in, maar het helpt niet want herinneringen flitsen met de snelheid van licht door mijn hoofd en ik voel het in mijn handen, in mijn gezicht, in mijn trillende vingers, afgebeten nagels – overal, overal en overal in mijn hart, in alle hoeken en gaten waar de gloed van onze liefde had bereikt.

Wat heb ik gedaan?

Ik beweeg loom, ik sta op. En ik loop. Met de massa mee.

Thuis verwateren de ketenen om mijn hart. Ik kan ademen. Ik kan in de spiegel kijken (en dat is van levensbelang).
Thuis, in een vierkanten doos omringd door vaste muren die nooit bewegen, kan ik een monster zijn. Emoties kunnen mij niet straffen en ik kan als een gewetenloos monster overal bewegen en leven. Maar alleen in mijn huis, waar de gordijnen nooit opengeslagen worden, ramen niet gezeemd worden en de schoonmaker elke week langskomt.

Ik kan haar parfum ruiken – of was dat haar zeep? Haar shampoo, haar wasverzachter? Herinneringen en emoties wikkelen zichzelf om mijn strot waardoor ik naar adem grijp met nutteloze handen. Alles loopt in elkaar, plaatsen verwar ik met tijdstippen, geuren met beelden die niet bij elkaar horen.


Ik heb het geprobeerd. Maar de echte waarheid – de enige echte die uniek is – glipt uit mijn handen, uit mijn mond. Ik sla met mijn vuist tegen de spiegel; splinters en glasscherven vermengen zich en hechten zich vertrouwd aan mijn hand.

Ik heb het geprobeerd.

Maar alles viel uit elkaar en kon nooit bij elkaar gebracht worden omdat de deeltjes niet meer in elkaar pasten.

En misschien is het een misdaad om een hart te breken, maar ik heb het geprobeerd.

Dit is het einde van mijn verhaal, ik sluit de deur, de gordijnen blijven dicht.
Maar het licht beweegt, donker, intens en soms lichter als ik mijn ogen opensla. Dagen passeren in een vogelvlucht en ik duik met mijn neus in boeken waar ik woorden uit kan lezen die betekenis hebben. Woorden met een betekenis geven een betekenis aan dit leven – en misschien kan ik zo proberen verder te leven.

-einde-

Waar ga ik heen?

Probeer zachtjes te ademen.

drie, twee, één
drie, twee, één,
waar ga ik heen?

stap omhoog, stap omlaag
ik adem traag en bedaard

en voorzichtig, tree voor tree
klimmen, groeien
niet vallen, pas je op?

en dan, slip je
hou je hart vast
gooi jezelf,
los van ketens,
tuimel oneindig door
en door, door tot drie, twee, één,
drie, twee, één

waar ga ik heen?