Onuitwisbaar

ik laat dit papier schrijnen
met pen en vloeiend inkt
uitwisbaar is het niet
want wat geschreven moet
zal ik schrijven

en mijn woorden, mijn woorden
moeten blijven, prettig ogen,
klinken, zingen en bestaan
nimmer verdwijnen

ik kras elke letter hardnekkig
markeer het papier als mijn gebied
zwart op wit zingt
mijn lied

ik laat dit papier schrijnen, want
bittere tranen wissen – nooit –
mijn woorden niet

De rouw opgelicht

-

dauw zweeft tussen wimpers
weerkaatst de rouw gekruld
om het hart en verstrengeld
met elk
(eenzame)
cel

symfonieën schrijven zich
voluit, onbesuisd, volmaakt
en onvolledig met vingertoppen
beroerd en opgelicht

klimt het dicht? kwartnoten in stapels
tonen hoger, tussen twee wolken
op elkaar afgestemd
met elkaar in het hart
de palmen in gebeden geklemd

en elke uiteinde en elke lichtstraal
bedekt de horizon, in kleuren
gecomponeerd, zacht en teer,
rood en meer
zwart en nooit meer

in de lucht, tussen blauw
en wit, hemel en belicht
vormt blanco zich om
tot rijen van tig
woorden, loos en verloren
op papier
dicht
(en
gedicht)



-
rust in vrede lieve opa