Ik ben een beetje boos.
Ik ben boos dat ik geen vier handen en vier voeten heb. Ik ben boos omdat ik het gevoel heb dat ik meer kan, maar dat het me niet lukt omdat er een gigantische muur is die me belemmert in al mijn taken. Overal word ik afgeleid. Of beloof ik te veel omdat ik geen nee meer kan zeggen?
Ik kan geen nee meer zeggen, want ik wil alles doen, maar dan ook alles. Het liefst tegelijk, gevoelsmatig, zonder te plannen, waarbij alles bij elkaar mooi aansluit in elkaar vloeit, omdat ik dat zo wil en zo voel.
Ik wil bungeejumpen, mijn hoogtevrees overwinnen; onbevreesd verliefd worden, mijn bindingsangst overwinnen; een tattoo laten zetten en mijn oren voor de derde keer laten piercen, mijn angst voor naalden overwinnen.
Ik wil mijn studie afronden, genoeg is genoeg geweest. Ik wil een volwaardig salaris ontvangen, maandelijks overmaken naar mijn ouders; niet omdat ze dat nodig hebben, maar omdat het tijd wordt dat ik ook wat voor hen doe.
Ik wil keihard huilen, eindeloos gillen en schreeuwen, nachtenlang totdat ik niets meer kan voelen en zien. Alles zou makkelijker zijn als ik kon doen alsof niks me deerde. Zelfs wakker worden zou mooier worden als ik meer niet zou geven om mensen zonder waarde, omdat ik wakker lig van die mensen – en zelfs als ik niet wakker lig, dan keren ze verdomd terug in mijn dromen.
ik wil niet dertig jaar worden en denken: had ik dit maar gedaan. Had ik het maar anders gedaan.
Maar ik wil ook niet alles accepteren zoals het is; ik wil meer van mezelf eisen en meer voor anderen doen. Maar hoe kan ik anderen helpen als ik mezelf niet als mezelf voel?
Ik ben een beetje boos. Op mezelf, alleen maar op mezelf, want de tijd gaat te snel en ik heb geen garantie dat ik morgen nog besta.
Ik heb het gevoel dat ik mijn grip heb verloren, over alles in dit leven, want al plan ik alles zoals ik het wil hebben en zien; niets gaat zoals ik het wil. Ik kan niet meer tevreden zijn; ik kan geen boeken meer lezen met een passie en wegdromen; ik kan geen verhalen meer schrijven; ik kan mezelf niet eens focussen op één doel, want alles loopt door elkaar totdat het in elkaar verstrengeld raakt en ik machteloos toekijk.
En ik ben boos, woedend, grimmig omdat ik gewoon mezelf wil zijn, zoals ik was, want de tijd gaat veels te snel en ik verander niet snel genoeg.
Maar hoe kan ik veranderen als ik mezelf niet als mezelf voel?
Soms lijkt het leven te bestaan uit enkele losse begrippen die ik niet met elkaar verbinden. Deze begrippen hangen doelloos in de lucht en ik blijf met lege handen toekijken, want hoe kan ik betekenis geven aan woorden zoals liefde, passie en geluk als ik ze niet meer met elkaar kan verbinden?
Ik ben boos, boos op mezelf, want ik wil niet meer het gevoel hebben dat ik iedereen teleurstel.
5/12/13 21:10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten