Jij
Schurk zonder kraag
Smetteloos wit
had het moeten zijn.
Ik liep
Met een zwarte voile
Doorzichtig, om het hoekje
toen het verdriet zich vrijliet.
Jij
Bevlekt, bezoedeld
wit, doodskleed,
'Levenloos!' zoals elk vezel zei.
Ik snikte
niet, nooit
om jou, op aarde
voor jou geschikt.
Jij ligt
onder aarde, een plaat van steen
zoals elk - jouw, mijn - hart
voor liefde zwicht.
(En ik,
zit vast, eeuwig,
hier, zonder leem
voor de leegte.
Jij, ach liefdevol jij,
was eindelijk bevrijd
maar ik lang nog niet...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten