De pijn is onbeschrijfbaar.
Het verdwaalt tussen woorden, hangt aan vreemde klemtonen en glipt weg van de letters waar ze geen betekenis uit kan halen. Als een vreemde taal, in een vreemd land met mensen die altijd bezig zijn en geen tijd hebben voor een zachtmoedige blik en een paar vriendelijke woorden.
Ze grijpt met rafelige handen aan de eenzame plooien van haar rok, plukt aan een verdwaasd touwtje en friemelt met de patronen van de soepele stof.
In de kille kamer hebben de deur, het raam en het grauwe weer hun kleur geërfd van de muren in de gang. Ze spelen samen een monotoon lied, brommend en oeverloos; de machines die aan aftakelende mensen grommen zo nu en dan mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten